miércoles, 30 de julio de 2008

Frases para recordar (III)


"No es que no tenga ganas.
Es que no tengo ganas suficientes."




Una amiga, hablando de el tema.

martes, 1 de julio de 2008

Tiempo de respuesta

El concepto de tiempo de respuesta no parece ser muy bien entendido en esta, mi querida empresa. O por lo menos, parece que no lo entiende, o no se lo plantea, de una de las formas en las que normalmente se interpreta este concepto: si tienes un problema, actúa lo antes posible.

Pero no.


Si alguno de los curritos-programadores avisa, con esos quince días de antelación indicados en alguna ley, que va a dejar la empresa, empieza ya a buscar un sustituto.

Pero no. Mejor esperar a la semana en la que el currito-programador ya no está entre nosotros (muy posiblemente debido a que ha pasado a mejor vida... salarial) para empezar el proceso de búsqueda. Y no pasa nada si se tarda un mes en encontrar a alguien, un crío todavía en la edad del pavo, que no se sabe de dónde ha salido, ni cómo ha vendido la moto para que lo hayan seleccionado. Y es que en la semana que lleva entre nosotros ya estamos deseando tirarlo por la ventana (o tirarnos nosotros, cualquiera de las dos formas es válida para librarse del elemento), por varas, cansino y pesado-de-cojones.

Y...

Si hay roces entre departamentos por tal o cual malentendido, formas de trabajo que chocan, no seguir el protocolo, ... intenta encontrarle una solución que deje a todos lo más contentos posible, que para algo trabajamos todos juntos y nos tenemos que ver las caras todos los días.

Pero no. Mejor esperar a que a las niñas-postventa se les hinchen los ovarios y se pongan de uñas con los niños-desarrollo, sin que estos lo sepan, y convoquen una reunión interdepartamental para "limar asperezas" y demás lindezas.

Y, por si no llega con la reunión, organizar un curso de Atención al cliente, en el que aprendemos qué es un cliente interno, nos enteramos de que al hablar por teléfono hay que sonreír (que no se ve, pero se nota), y salimos con tan buen rollito que dan ganas de darle un morreo a más de una que unos días antes te podría quitar los ojos.

Y...

Si una gran cantidad de la gente está descontenta con el trabajo que realiza y los sueldos que recibe, y te lo hace saber por activa y por pasiva, empieza a preocuparte y a buscar posibles causas y posibles soluciones.

Pero no. Mejor esperar a que sea tan evidente, con escapadas varias a otras empresas (lo que hace que esta sea una empresa siempre cercana a los 60 profesionales, y siempre esté llevando a cabo un plan de expansión, como puede leerse en sus ofertas de empleo [claro, cuando estamos ahí para llegar a los 60, siempre hay quien se larga, y entonces se pone en marcha el plan de expansión para cubrir el puesto]) y alguno pidiendo mañanas libres para ir al banco (que en la nomenclatura local es lo mismo que irse a una entrevista de trabajo en otra empresa) para empezar a hacer algo referente al tema.

Algo como convocar una reunión el viernes de todo el personal, con el título Plan estratégico Recursos Humanos, con un orden del día (OBJETIVOS ponía el correo, así, con mayúsculas) tal que este:

1.- Profesionalización y mejora de la gestión de los Recursos Humanos en S.

2.- Definición de puestos y perfiles laborales en S basados en competencias.

3.- Obtención de un sistema más objetivo para la selección, formación, evaluación, promoción y retribución de los Recursos Humanos de S.

4.- Definición de la política retributiva salarial y de promoción en base a los resultados y competencias de cada puesto.

En la que se anuncia que desde ya tenemos un nuevo departamento en la empresa, el de recursos humanos (qué guay, yo nunca había sido un recurso humano, se ve que esta es una empresa de verdad), gestionado por la misma asesoría que hace las selecciones de personal. Y que lo que van a hacer ya de ya es lo que dicen los OBJETIVOS (con mayúsculas). O, lo que es lo mismo: estudiar todos los puestos, entrevistar y hacerle pruebas a todo los curritos, y deducir si uno está en el puesto adecuado cobrando lo que merece (o si tendría que estar en otro puesto, cobrando menos, deduzco yo). Ojalá me salga que soy chica-post y me lleven para allá, que a pesar de todo son buenas chicas y me llevo bien con ellas. ;-)

Por lo de pronto, ayer, lunes, bien tempranito, han dado el primer paso, enviando una oferta interna de empleo a los chicos-desarrollo, con sus requisitos y todo eso, para que el que crea que es válido envíe su currículum. Y digo yo... mi currículum actual ¿no será el mismo (o muy parecido) al que tenía cuando entré en esta, mi querida empresa, más el tiempo y la experiencia que he acumulado aquí? No sé, digo yo, que si al entrar tenía aa años de experiencia, y llevo por aquí bb años, el resultado es fácil de calcular, y luego ver si se adecua a los requisitos de la oferta. Y además, ¿para qué mandas esa oferta a todo el mundo, si sabes que, contando por lo alto, sólo hay dos personas que cumplen los requisitos? Curioso cuando menos. Parece que más de uno va a mandar su currículum aunque sólo sea para que el nuevo departamento de personal tenga algo que hacer.

Y poco después un segundo paso, con un test (a cubrir en grupos de dos o tres, repartidos por la mesa de juntas a distancia suficiente como para no poder copiarse) con dos preguntas muy sencillas:

1.- Tres compañeros con los que mejor trabajes

2.- Tres compañeros que crees que se adecuan a la oferta de trabajo

Como dirían por ahí... WTF?!?!?!


No se pierdan el próximo capítulo, que esto seguro que va para largo.


Resumiendo todo esto: pero no.

jueves, 3 de abril de 2008

Arquitectura

Ya puestos a rayarse y perder horas de sueño, la arquitectura no es tan mal tema para la ocasión: castillos en el aire, y puentes que no se sabe a dónde llevan.
Pero, ¿y si resultan ser puentes que llevan a castillos... con princesa?




Simon & Garfunkel - Bridge Over Troubled Waters

lunes, 24 de marzo de 2008

Premio

Oro.


En el I Concurso Fotográfico Escala de Modelismo, celebrado los días 21 y 22 en A Coruña.


Aunque no sé si debo alegrarme o no por ello.


La mía fue la única obra presentada, por lo que me parece que el premio no tiene ningún mérito. Pero si el jurado decidió darle un premio a mi obra, cuando las bases indicaban que el concurso podía ser declarado desierto si no había un cierto número de obras, eso sí que me alegra. Y todavía más que haya sido un oro, y no un bronce o mención de honor para compensar al único participante.








High Noon
High Noon



Igual es que a alguien le gustó. O que es medianamente buena. O eso quiero pensar.





domingo, 16 de marzo de 2008

Pido talvez

Sin proponérselo, conduciendo más o menos al azar, se puede acabar en lugares bastante interesantes...



Pido_Talvez1


Pido_Talvez2






Un agradable descubrimiento, fruto de un bonito encuentro


MARFUL - PIDO TALVEZ
Música: Ugia Pedreira, Marcos Teira.
Letra: Ricardo Carvalho Calero.


Pido talvez o que nom podes dar-me
o que talvez ninguém pode dar-me isso pido.
Mas se tenho necessidade desse alimento
pouco consolo é para a minha fame que tal
grao nom se dê nas estepas desta terra.
Pede-lhe a quem me pujo neste mundo o pam
que deveu pôr-me baixo o braço quando nascim
umha liçom de geografia económica nom é
farinha para o coraçom.
ug:
Consola-me. Consola-me durmir a quatro pés!
Ai! Eu bem sei muito bem com um dedo controlar-me só.

viernes, 29 de febrero de 2008

Susto

No mola nada ser despertado a las seis de la mañana por una sirena que se acerca, se acerca, se acerca, y no pasa de largo. Tampoco el darse cuenta, una vez despierto, de que los golpes (explosiones?) que había en el sueño de turno, no se quedan el él, y son parte del mundo real. Ni, una vez asomado a la ventana, encontrarse no uno, sino hasta tres o cuatro coches de la madera, y, a pesar de la hora, incluso algún mirón curioso.

Así que urge un cambio de ventana, para hacerse una mejor idea de lo que pasa, y asegurarse de que todo va bien, que no es la primera vez que, a requerimiento de la poli, toca bajar a las tantas a controlar que el coche y su contenido no les pasa nada.

Y entonces, ya en la ventana adecuada, lucerío, fuego, humo y agua: los bomberos están tratando de apagar un furgón que arde mejor que un ninot. Después del momento-pánico, y una vez localizado el coche propio, a una distancia segura de la fogata, sólo queda disfrutar de la cremà y pensar en la cara que se le va a quedar a alguien cuando lo vea.






jueves, 28 de febrero de 2008

Plástico pintado

O resina, nueve kilos, aproximadamente, en este caso. Pero viene a ser casi lo mismo.


Es lo que tiene verse al borde del bajón e intentar evitarlo con lo más fácil: la compra más o menos compulsiva. Mala cosa cuando pasa en la ofi, y no hay posibilidad de escapada a alguna librería con cafeta integrada, así que sólo queda el omnipresente internéeeeeee, y algo tan fácil como darle a un botón. Y si has pensado en esa compra incluso en los días de normalidad y lucidez, peor aún. No hay salvación. La carne es débil. Sobre todo, si la mente no ayuda mucho.


Clic.


Se ha enviado su pago. Ya puede usted ser feliz por un rato, hasta que el bajón le llegue de verdad, a pesar de sus intentos por evitarlo. Gracias por su compra.



A pesar de todo, una vez de vuelta a la superficie, no todo es tan malo. Si me llego a gastar lo mismos en taschenes, iba a tener un grave, gravísimo problema logístico-espacial. Aunque, ahora que lo pienso, 95x60x30 (largo, ancho, alto) tampoco son ninguna tontería. Pero sí que pueden ser unas medidas bastante decentes para una mesita de salón, de esas bajas que van delante del sofá, en las que se les ponen las milnove, o las aguas de colores, a las visitas. En un salón con espacio suficiente para mis taschenes presentes y futuros.


Me gusta la idea. Trabajo en ello. Aunque igual necesite algo de ayuda.




RandyCooperSD

Randy, el tipo que tiene mi pasta, y su criatura, que tendré en unas cuantas semanas


El goear, qué raro, no funciona, así que... pom-pom-pom-poom-po-pom pom-po-pom... :-D

miércoles, 20 de febrero de 2008

Las cosas importantes de la vida

Son aquellas que valoramos sólo cuando nos faltan, pero que no apreciamos lo suficiente en el día a día.

Yo ya me veía tan feliz pensando que había estaba recuperado una parte de estas importantes cosas que había perdido recientemente, pero no: no funciona internéeeee.... Y esta vez no he tocado en nada de nada, lo juro por Snoopy.

Así qué llamé al servicio técnico, one more time (cuya grabación, por cierto, me informa que tengo pendiente de recibir un router; router que lleva una semana en mi casa).

Tras una charla con un, esta vez bastante agradable, postventero (que no me llama Señor Alejandro en una de cada tres frases, cosa a agradecer, por muy cliente preferente que sea), un par de reseteos de router, y poco más, ya tenemos -tiene, más bien- el asunto sentenciado:
- "en algún lugar se ha producido un cruce y tiene asignada una línea de un mega" :-|
- "pues no ha sido posible encontrar la manera de que por lo menos navegue mientras no se soluciona"  :-|   :-|
- "el tiempo normal en solucionar esto es de tres días laborables"  :-|   :-|   :-O

Me están dando ganas de hacer realidad lo que en los últimos días me piden repetidamente que no haga: irme a otra compañía.

Las cartas que eme están enviando son un pequeño ejercicio de diseño minimalista bastante resultón:





Tocará volver a llamar y enterarse de qué va la cosa. Pero, esa, me parece, va a ser otra historia.


Aaaaaayyyyy.... aaaaayyyy..... internéeeeee.... internéeeee....



viernes, 8 de febrero de 2008

Enjutando

El que ríe el último, ríe mejor, dicen por ahí. Y esta vez no voy a ser yo, me temo.

Pues ayer no sabes qué me pasó. Fue el peor día de mi vida.

La manía, o el gusto, por cacharrear, y abrir, tocar, modificar, ... las cosas me ha llevado a donde estoy ahora: no funciona internéeeeeeeeeeee.

Parece que he matado a mi router con una fallida actualización del firmware. No responde, no me llama, no me escribe, no todo. Así de sencillo. Ciao, bye-bye, auf wiedersehen, sayonara, "hasta la vista, baby".

Tras intentar salvar el tipo con otro router que tenía por ahí tirado (al que me parece que también he matado) he tenido que llamar al servicio técnico. Sorpresa 1: soy cliente preferente. Sorpresa 2: contestan a la primera. Pero una batería de móvil agotada (como siempre, en el peor momento) acaba con la conversación antes de que pueda terminar de explicar el problema. Así que, ahora con el putomóvil enchufado, llamo al servicio técnico one more time.

Encienda y apague el router, acceda a la 192.168.1.1, resetee el router, acceda de nuevo a 192.168.1.1, resetee el router, resetee el router, resetee el router, ...

¿Quién anda ahí?

Y cuando la cosa ya parecía que iba a durar ad infinitum... vamos a hacer una consulta para abrir una incidencia de sustitución de router.

¿Vienes a por mí? ¿Quién te envía?



Pero esta vez la conexión no va a volver sola. Más bien va a tardar unos cuantos días.

Ayyyyyyyyyyyy... Internéeeeeeeee...... Internéeeeeeeeee.....

martes, 29 de enero de 2008

A veces veo infectadas

U otra más de las malas pasadas que me juega la mente, viendo cosas donde no las hay.



Al final, nada de tías infectadas, sino filas afectadas. :-( Si es que no se puede tener la cabeza en una cosa y estar haciendo otra muy diferente.

Aunque, si de verdad hubiesen sido tías infectadas, mal lo llevaba. Con una, no da ni para una mala de zombies, ni para una buena porno, por muy buena que sea la idea. ;-)



martes, 22 de enero de 2008

Café con gadgets

O caña, todo depende de lo que pida el cuerpo. Ayer tocó café, con leche, grande. Y explayarme y extenderme por toda la mesa, como suelo hacer cuando estoy solo. Aunque sin portátil ni cámara, que suelen ser habituales, el bulto era menor, me sentí menos gadgetofriki, pero no se me quitó la sensación de raras somos todas que he tenido en muchas otras ocasiones. Sobre todo, estando sentado -cual puta del Barrio Rojo (¿se puede decir puta en este blog?)- al lado del ventanal-a-toda-pared de la cafetería, sintiéndome más observado que observador. No creo que hay mucha gente que entienda cómo se puede estar en una cafetería, solo, Tomándose un café, leyendo, y escuchando música, todo a la vez. Y, la verdad, es que me da igual. No creo que pudiera vivir sin todo ello, soledad, café, libros y música; aunque a veces me afecten más de lo deseado y de lo que quiera reconocer(me).





Había foto, y no música, pero ahora aquella me parece una mierda, y esta muy adecuada.

domingo, 13 de enero de 2008

A veces veo planetas

... y casas rurales, y camas, y comida, y lavaplatos, y amigos, y reinos unipersonales.


Y tomatitos.







O, quizá, todo sea un espejismo provocado por el señor M.

Momento WTF

Ni siquiera a las 5:30 de la mañana te libras de que alguien, salido de no se sabe qué lugar, se acerque a tu ventanilla, interrumpiendo la conversación, que aunque trivial no necesita ser interumpida, y te suelte un

"Perdona, hombre... ¿no tendrás un eurilllo para coger el metro?"

WTF ?!?!?! :-|




sábado, 5 de enero de 2008

Y allí también

30 de diciembre, hace frío.

En una esquina de la cafetería, un pequeño detalle que inmediatamente me recuerda a una pequeña gran persona, a veces lejana, pero siempre muy cercana.

Imprescindible hacer una foto. Malísima, es cierto, aunque espero que cumpla su función.....





Frankfurt am Main, 30/12/2007


Beso, de chica mala a chica mala.